Dolunay Han

BİR KAYIK GEZİSİNDE Zer-i güller uçuşuyorken ziyâ-yı kamerde Zuhur eden raksı seyrediyoruz zevahirde Elem damlaları ıslatırken mailikleri Gönülden parçalar eriyor ey gökçek sevgili! Hicrân, vuslat ile biter sanmıştım; yanılmışım Ellerimiz kavuşsada senden uzak kalmışım Rû-yı zemîn yetmez artık ayrı ruhlarımıza Göğe yükselmeli, belki de varmalı huzura... -Dolunay Han

ZEHİR Bugün, yas ilan ediyorum kendime Ömrüm son buldu, renkli gözlerinizde Bugün, kendime ağlıyorum; elimde Tükenmiş kalbimin son demleriyle Gece... artık itiraz kabul eder mi? Sana kurban ediyorum tüm neşemi Sana kurban edeceğim, ey sevgili! Verdiğin zehri içiyorum sevgili;   ve... Bu hüznün son raddesine ulaşıldı... -Dolunay Han

MAALESEF YAŞAMAK Sensizliğe inat yaşamak Göğün harikasını dinlemeden Gözlerine ve sesine kanmadan      Yaşamak                         Sensiz                              Sevgisiz                   Maalesef yaşamak... -Dolunay Han

SON GECE Bir gün beni yutacak siyah gece Bütün gerçeklerim sona erecek Âşkımın timsali solan bu gönlüm Senden belki de son defa kopacak Oysa can vermişti bana gözlerin Zehirleyeceğini düşünmedim. Yaşamın anahtarı belki sendin Kapattın sana gelen tüm yolları... -Dolunay Han