Dolunay Han

AFAKIN YOLUNDA DENİZSEL BİR RAKS Râh-ı raksda bir dolu zerre-i ra'şeler Refik-i kadim kamerin altında inler Savt-ı rüzgâr hissettirirken soluğunu Seyl-i leyl-i hayalini semâdan dinler Ziyâ-yı sitâregân kuşatınca göğü  Ummanı boğar kızıl varak-ı huninler Ufukları bölüyor kızıl u karanu Zuhur ediyor aks-i ezhâr-ı zerrînler Ey Dolunay! Geceler güneşsiz soldular  Mavimsi karanlıklar hapiste seninler...  -Dolunay Han

UFKUN GÜNEŞLİ HAYALİ  Dizginleşen bir ufkun Maviyle kızıllaşan bulutları Sitareleşen gözlerden aksi Sevimli bir kederi Gecelerin ihtişamına saçtı Saçtı ki sabahlara Doğdu bir güneş yorgun Yorgun, yorgun, yorgun Durgun sabahlara kırgın  Ki Dizginleşen bir gönlün Göklerle kanlaşan gözlere Hüzünleşen seslere aksi -Dolunay Han

BİR HAYAL SEVGİSİ Sahile vurdu faciaların esintisi          Bir garîp heves                             -bizimkisi Ne derdi anlatmak     Ne delirmeyi anlamak                      Bir ufak huzur                   -benimkisi Nice sularda ıslanmaya    Nice topraklarda sürünmeye            Sonunda bir çift göze                             bir çift söze                           vurulmaya                        demişler              Bir hüzünlü âşk                       ...

DENİZ SEYRANINDA Sahilin maviliklerle örtülü girdabında Bir kızılımsı gölgelerle güneş parlamakta Teneffüs ettiğimiz bu ilginç âşkın havası Seni gözlerimin önünde prenses yapmakta. Uzun gecelerin karanlığı şimdi başlıyor Senden ebedi ayrılık, âşkımıza reva mıdır? Sana sesleniyorum kalbimin uçurumundan Benden uzaklaşmışsın kulakların duyamıyor... Denizin ıssızlığı sevgimi bastırır sandım Senin sesine, hoş sözlerine tekrardan kandım İmkansızlığın içinde tek gerçeğim imişsin Hakikatler içinde yalnız bir yeşile kandım! Dolunay'ım! Bir gece daha bitiyor baksana... Dayanılır mı ki onsuzluğun ıstırabına? Bu gece uyku değil, âşıklar hüznü gecesi Keşke gözlerin beni sonsuzluğa esir alsa! -Dolunay Han