Dolunay Han

ÂŞK-I DERYA VÜ SEMA - I (DENİZ VE GÖĞÜN ÂŞKI - I) Ayrılık zamanı varıyor akşama Yollar yaklaşıyor sensiz sabahlara Yağmur surlaşınca nasıl ayrılmalı Aydınlık günlere bırakalım veda... Ya mümkün mü yerle göğün birleşmesi Ay'la güneşin afakta kavuşması Asla deme ki "varılmaz uzaklara" Ya da "zülf-i zulmetimden ayrılmalı" Leyla'nın Mecnun'u, Ferhad'ın Şîrîn'i Arzum odur ki denizin göğü olsun... -Dolunay Han

AKSİ BİLSEN Bilsen denizlerin akşamını ki göğün aksi Bilsen deryaların sabahını ki gönlün aksi Maviyle kızılın ihtişamı ki derdi sevi Bilsen nicelerin gündüzünü ki gördün aksi Şahsınla bir olsan anlar mıydı ki onun kalbi Bilsen acıların karanlığı ki tözün aksi Hayli alemlerin hakikati ki yalan idi Bilsen cümlelerin gerçeğini ki sözün aksi Dolunay doğrunun peşlerini mi bırak dedi Bilsen şâirlerin kalemini ki gözün aksi -Dolunay Han

SON GÜNÜN YAĞIŞI Hayâlâtın sevâhilinde yüzen bir kuş Hakikâtın göğünde süzülen bir balık Cümlelerin dalgasında savrulan bir huş Anasır-ı tabiata bir daha sarhoş. Şûleler ki ezhârdan yavaşça yükselen Yükselerek guruba bir daha renk veren Gümüşten sislerle gizlenerek kaybolan Güneşten gecelere taşır rüyâ-yı hoş Şeb-i sîmînden ufku dolduran Dolunay Deryalara akmış korkularla belinay Rüzgârlara akseden nahoşlukla son ay Bitiyor veda yağmuruyla devr-i mûhiş. -Dolunay Han

SAYRILARIN UFUKLARI Sayrılı Dargın gecelerin düşlerinde Bir sen Bir ben Bir de ufuklar Gerçeklerin gündüzlerinde Tekrar, tekrar ağlar. Hastalık Ne maraz, karanlıklarda Bilsen... Bilsen ki, Sevgilerde deva var.  Sevgiler, seviler Sayrılı Dargın gecelerin düşlerinde Ufuklara bir vedası var... -Dolunay Han

SEN Kİ BİR TEK SEN VE SADECE SEN Zuhur ederken ziyası ruhun, Semanın nurunda hüzünler var. Senin, yalnız senin ki gözlerin,  Zîrin aksine olurken rizan. Toprağın, göğün ve denizlerin, Afakı sarsan hasretleriyle Aylar ve yıllar ki sensiz geçsin. Tanıdığım mah ki yalnız sensin... Sen mah, yine sen ki mavi deniz, Gerçeklerden düşen bir zulmetsin... Gerçi karanlık sensiz ve sessiz, Seylin maviliğini bilirsin... Nicelerine sen, sen ki akşam, Sen ki bir tek sen ve sadece sen... Toprağın, göğün ve denizlerin, Afakını sarsan bir hasretsin... -Dolunay Han