Dolunay Han

  GÜLŞEN-İ CÂNÂN Sanma ey cân, gönlüm suskun mâî deniz, Sözüm harlı âteştir yine dildeyiz Sînende gözümün yaşı bir ırmaktır Sensiz geçen mâzîyi güyâ bilmeyiz Sanki anlamaz, derd-i âşığı ki dûr Sırma gül-şendedir gerçi görüşmeyiz Sahilde duydum o hoş sedâ-yı mahmûr Saki doldur câmı ki içmelerdeyiz Sabâya müstağrak hayâl-i nefesin Sabahat-ı muğber solmuş da görmeyiz Seherde bilsen ey Dolunay hâl nedir? Sâyede gördüm ezhârı ki gül-şendeyiz... -Dolunay Han

İHTİYARA Akşam eyledin kendini bittin gittin Hayır eylemedin saba verdin gittin Hayret verirdi sözün bu sen misin Aksetmişsin denizlere kendin gittin Ne sandırdın kendine bu hayat mı Nedir bana kalpsizliğin geçtin gittin İnancımı sorgulattın sen bana Vaktinde neler dedin sevmedin gittin Ey Kamerî ne dersin geçti güya Nice bin yıla ki gençlik bittin gittin -Kamerî