Dolunay Han

Serseri Oldum Aşkından Sabâh oldu, şâmdam damlar bir sabâ Ey sen, pâ-mâl ettin beni ser-âpâ Ruhsârdan bir bûy ile ruhumu sar Sevgimizle beraber bir daha sar Eriyorum, senden bana yadigâr; Rivâyet ile coşuyor bu rüzgâr İstemem; son bulmasın şu esinti Olsun bana müebbeden bir sevi Lâleler, gelincikler ve nergisler Dahası da sende mevcûd ey güller Uzanıyor işte boydan boya o yâr Mesâda nâ-mevcûd böyle bir diyâr Asırlar geçer dağılmaz hayâlin Şaşarım nedir böylece emelin Kalbimden geçenler yalnızca senin Itırdan mest olan yalnızca benim Nerdesin diye soramam, bilirsin Derdim de gönlüm de sadece sensin Ayrılık ne maraz ölümden beter; Neyleyim ölümü, sensizlik yeter... -Dolunay Han

 Sinn ü Sin  (21. Yaş) Susuyor şâmlar, suskun sabahın şafağında Susuyor, sessiz, sakin denizin ışığında Tanıyorum sanmıştım süzülen buharları Nasıl anlayamamışım yağan yağmurları Hayat, heyhat! Yaşlar akmış, akmış kurumuşum Ben nice barandan bir hayli uzak kalmışım Şimdi akan akmış, gitmiş; nehir çağlamakta Bir ben var ki esrârımın lafzı kef ü nûn'da Her gece... her gece Dolunay'ın ziyâsında Bir ben var ki sinnin mîadını doldurmakta... -Dolunay Han