Éloa!

 Éloa!

Uykusuz, uzun geceler boyunca 

Zamanın, tutkuların, acıların ötesinde!

Adını sayıklar âteşli dudaklarım,

Tatlı bir heyecânın azâbında yanarak,

Ve ârzûların fırtınası içimde koparken.

Eğer korkuyorsam, ağlıyorsam, iç çekiyorsam,

Eğer kalbim çarpıyorsa: hepsi senin için;

Ve fırtınalı kalbimin çılgın atışlarını

Sen görür, hisseder ve anlarsın.

Eğer rûhum derin bir hazza kapılıyorsa,

Ve kendimi bir tanrı gibi hissediyorsam:

Eğer parçalayarak, yakarak ve acımasızca 

Azap ile dizlerim toprağa düşüyorsa:

Eğer saâdet, mucizelerin büyüsü

Veya kaderin darbeleri sürüklüyorsa beni:

Adını coşkuyla haykıracağım,

Rûhların kutsal korosuyla yarışarak.

Adını haykırırım yalvararak,

Sevinçle, ağlayarak; uykuda, uyanıkken;

Ve adın sonsuza dek yaşayacak,

Ve hazlardan ölmek üzereyken

Eğer başımı mezâra koyarsam:

Sevdâ dolu rûhum son nefesini verirken,

Éloa! Güzel adını mezârıma gömeceğim. 

-Jenő Komjáthy; (7 Mayıs 1881)

Macarca Orijinali:
Magyar Eredeti:

Álmatlan, hosszu éjszakákon

Neved susogja lázas ajkam,

Gyötörve édes izgalomtól

S ha tombol vágyak vésze rajtam.

Ha rettegek, sírok, sohajtok,

Ha szívem dobban: mind csak érted;

S szivem viharló lüktetését

Te látod, érzed és megérted.

Ha lelkem mély gyönyörbe szédül,

És magamat istennek érzem:

Ha szaggató, forró, kegyetlen

Kinoktól roskad porba térdem:

Ha üdvösség, csodák varázsa

Vagy sorsverés ragad magával:

Neved kiáltom lelkesedve,

Versenyt a lelkek szent karával.

Neved kiáltom esdekelve,

Ujongva, sírva; alva, ébren;

S neved fog élni túl időkön,

Túl minden véges szenvedélyen.

És gyönyöröktől haldokolva

Ha fejemet a sírba hajtom:

Szerelmes lelkem kilehelve,

Éloa! Szép neved sohajtom.

-Jenő Komjáthy; 7 Május 1881