Ayrılık

AYRILIK

 

Son kez çıkıyorduk Tanrı Dağı’na,

Yaşlarımız ıslatıyordu taşı,

Bilmezdim uçup gideceksin orda,

Ağlıyorduk mavi semaya karşı.

 

Mümkün mü ruhun, yaşarken ölmesi?

Göklerin, gönlümü benden alması,

Sınav değil bu, Tanrı’nın cezası,

Kilitlendi kalbim artık atmıyor.

 

Dolunay doğmadı o günden sonra,

Ayın on dördü unutulmadı asla,

Güneşsiz yaşam zorlaşmıştı fezada,

Sönüp ufaldı uzakta dünyadan.

-Dolunay Han

Dipçe!

11’li hece ölçüsü ile yazılmıştır.