Mâh-ı Mâî

MÂH-I MÂÎ

Mâh-ı mâî göktedir vakit de akşâm

Ve cânân ile günlere sevi olsam

* * *

Gün ü tünler geçti, gitti bî-dillerden

Geride yalnız sen ve şâirlerden ben

Bir rûh-ı latîf ve hoş-nevâsın ki sen

Bî-nevâ kalem-i nâlân olcak benden

Ben'den dökülen zerre-yi sühan susar

Susup da eşkin damlasına hayrân olur

Eşkinden süzülen gam ile yazıldı

Benim tâlihim olan bu bahtsız yazgı

Kaderin en nicesi bu sahîfede

Sarı zülüflerin akar bu kalemde

Göğün gözgüsüne akseden gökçesin

Belinaydan gönlüme vuran mâhîsin

Yükselmesin gün, batmasın mâh-ı mâî

Dağılmasın gümüş-servi mâhî mâî

* * *

Mâh-ı mâî yine gökte, yine akşâm

Ve yeniden ben günlere sevi olsam

- Dolunay Han