Dolunay Han

  GÜZELLİĞİN HANGİ ÇAĞDAN   Sevmek neden zalimdir? Bin bir cefa neden çekilir. Seven sayrı mı olur? Utacı nerededir?   Nice âlem gezilir âşktan, Ölünür mü sevmeden? Bunlar nice gözden, Ne de güzeldir deryadan.   Çehren ne de güzeldir ay'dan, Kutsalsın bana nice candan, Örsün sevgin beni âşktan, Güzelliğin hangi çağdan?   Nice katundan daha güzelsin, Tanrı'nın verdiği hediye misin? Yoksa esrik mi oldum ben? Gönlümde ki sevi'msin.   -Dolunay Han

SEVİ'YE HASRET Dayandım, güvendim, sabrettim, Seninle her şeyimi sildim, Kör gözle gördüm, sağır kulakla işittim, Âşkınla her şeyi bildim.   Anlatılmaz bir çıkmazdayım, İrtihâl ile sevi arasındayım, Ben buradan nasıl kurtulayım, Âşkına muhtaç kaldım.   Bu muhtaçlık beni bitirdi, Aklım, ne gerçek bilemedi, Bu sevgi asla bitmeyecekti, "Sevgilim" demene bile hasretim.   -Dolunay Han

ACUN GÜZELİ   Bir elimde kopuzum bir elimde pusatım, Yüce Türkistan’ı belde belde gezerim. Bir güzel can görür bu gözlerim. Çalarken kopuz, ona şiir söylerim.   Ey sevgili, bana ne yaptın da tutuldum sana? Deniz gözlerin merhamet etmez mi bana? Keskin bakışlarından nasıl gelmeyeyim âşka? Unutuverdim her şeyi, sadece adını bilirim.   Ben Dolunay, sen de ay güzeli, Çıkmazsın aklımdan suretini gördüm göreli Hatırlat bana her zaman gökçek sevgili, Dünyalar güzeline bitmeyecek sevgimi.   -Dolunay Han

NEREDE BEN? Seyir hâlinde bir arabadayım İzliyorum ıssız yolları Ve düşünüyorum, dalarken uzaklara: Nerede ben?   Ben, ben olmaktan çıkmışım Yaşadığım lanet hayata Selâmı sabahı kesmek Dağdağalardan kaçarken Âşık olduğum O güzele vurgun olduğum Zamana dönmek Her şeyin bittiği Mayıs'a Ulaşmamak istiyorum...   Kalbimde sürekli harlanan Kızgın ateşi söndürmek Gönlümde bir kış yaratıp Kalbimi karla dondurmak Mümkün olaydı; Belki de bir zarın arkasında Geçmişi izleyen gözlerim Yaşla dolmazdı...   Tanrı'm bir melanet işlemişim de Bana belâları reva görürsün? Kindar olmak istemem sana, Neden selâmı erken okutmazsın?   Artık uçurumun ucundayım Arkada müziğimiz çalarken Düşünüyorum: Neredesin ben?   -Dolunay Han

AYRILIK   Son kez çıkıyorduk Tanrı Dağı’na, Yaşlarımız ıslatıyordu taşı, Bilmezdim uçup gideceksin orda, Ağlıyorduk mavi semaya karşı.   Mümkün mü ruhun, yaşarken ölmesi? Göklerin, gönlümü benden alması, Sınav değil bu, Tanrı’nın cezası, Kilitlendi kalbim artık atmıyor.   Dolunay doğmadı o günden sonra, Ayın on dördü unutulmadı asla, Güneşsiz yaşam zorlaşmıştı fezada, Sönüp ufaldı uzakta dünyadan. -Dolunay Han Dipçe! 11’li hece ölçüsü ile yazılmıştır.