Dolunay Han

Bilsem De Gerçi Bilmezem Meyletsen gönül aşka ki aşkı bilmezem, Mesnedim sendin ey yâr ki seni bilmezem. İntizâr-ı şâmında güllere âşinâ; İzhâr eylerken gül-şenler; gülü bilmezem. Ezhâr-ı zârdan oluşmuş hakkın bahçesi Ervâha rahmet ki güyâ dili bilmezem. Mütecessim, müteaddid, mütevâzı cân: Mürûr etmiş güller, hûn-ı revân bilmezem. Ne dersin Dolunay, bu felek döne döne Neler yanmış neler? Gönlün müdür bilmezem... -Dolunay Han

 Asr-ı Lâlenin Gülü  Âsarın verdiği heyecânı bilmez miyim? Âşkımın estiği âlemleri bilmez miyim? Yaydığın hoş-bûy-ı saadet, iklimlerinden: Yanağından coşup taşan âşkı bilmez miyim? Lâle-haddinden güyâ ki lâle-zâr oluşmuş, Bahçe içre kanayan gülleri bilmez miyim? Yalnız gül imiş lâle-zârı bolca sulayan Yalnız o akan hûn-ı dil idi bilmez miyim? Nâlân-ı kalemle soldu Dolunay'ın gönlü Hûn-ı revân değilim sanarsın bilmez miyim? -Dolunay Han

 FATİH'E Firâk eyledi cân gecenin hâbından Andelib tevârih söyleşir dilinden Tarih defterine döküldü yazgısı İmzasını atar altına gerçeklerin Hasroldu ona baştan yazmak âtîyi -Dolunay Han

  GÜLŞEN-İ CÂNÂN Sanma ey cân, gönlüm suskun mâî deniz, Sözüm harlı âteştir yine dildeyiz Sînende gözümün yaşı bir ırmaktır Sensiz geçen mâzîyi güyâ bilmeyiz Sanki anlamaz, derd-i âşığı ki dûr Sırma gül-şendedir gerçi görüşmeyiz Sahilde duydum o hoş sedâ-yı mahmûr Saki doldur câmı ki içmelerdeyiz Sabâya müstağrak hayâl-i nefesin Sabahat-ı muğber solmuş da görmeyiz Seherde bilsen ey Dolunay hâl nedir? Sâyede gördüm ezhârı ki gül-şendeyiz... -Dolunay Han

İHTİYARA Akşam eyledin kendini bittin gittin Hayır eylemedin saba verdin gittin Hayret verirdi sözün bu sen misin Aksetmişsin denizlere kendin gittin Ne sandırdın kendine bu hayat mı Nedir bana kalpsizliğin geçtin gittin İnancımı sorgulattın sen bana Vaktinde neler dedin sevmedin gittin Ey Kamerî ne dersin geçti güya Nice bin yıla ki gençlik bittin gittin -Kamerî