Dolunay Han

YOLLARIN YOLCUSU Dost diye diye vardım aşk yoluna Aşk yolundan indim gönül yoluna Sen sanarsın kalbim fani doludur Gönlüm revândır o Allâh yoluna Güyâ yetişir şiir ile Allâh'a Kolay mı ki varmak Tanrı yoluna Derdine derd ile yan döne döne Döner belki felek Hak'kın yoluna Nîlî geçer sanma denizden gökten Onun ruhu vardı Hüdâ yoluna -Dolunay Han

O BELDEDE SENDEN AYRI Gözlerinizin gökselliğinden uzak ve şûle-nazar eşkten cüdâ kalarak Bu yerde sürgüne dâimâ mahkûmuz. Sanrılar ne gâlip gelir bu devirde Ne hitâm bulur hayâller bu gönülde Tanrılar sırrına vâkıf bu kadehde O mürekkebin sönüşüne şâhidiz... Yaşların kızıllığında, senden benden ve hatıralardan huzurlu parçalar Harlanarak kalbin âteşi sönerse Tek bir sözünle dilimizden yanarız... Sözlerinizin ihtişâmından uzak ve nâr-ı hazân senden mahrûm kalarak Gözünden sürgüne dâimâ mahkûmuz... -Dolunay Han

Bilsem De Gerçi Bilmezem Meyletsen gönül aşka ki aşkı bilmezem, Mesnedim sendin ey yâr ki seni bilmezem. İntizâr-ı şâmında güllere âşinâ; İzhâr eylerken gül-şenler; gülü bilmezem. Ezhâr-ı zârdan oluşmuş hakkın bahçesi Ervâha rahmet ki güyâ dili bilmezem. Mütecessim, müteaddid, mütevâzı cân: Mürûr etmiş güller, hûn-ı revân bilmezem. Ne dersin Dolunay, bu felek döne döne Neler yanmış neler? Gönlün müdür bilmezem... -Dolunay Han

 Asr-ı Lâlenin Gülü  Âsarın verdiği heyecânı bilmez miyim? Âşkımın estiği âlemleri bilmez miyim? Yaydığın hoş-bûy-ı saadet, iklimlerinden: Yanağından coşup taşan âşkı bilmez miyim? Lâle-haddinden güyâ ki lâle-zâr oluşmuş, Bahçe içre kanayan gülleri bilmez miyim? Yalnız gül imiş lâle-zârı bolca sulayan Yalnız o akan hûn-ı dil idi bilmez miyim? Nâlân-ı kalemle soldu Dolunay'ın gönlü Hûn-ı revân değilim sanarsın bilmez miyim? -Dolunay Han

 FATİH'E Firâk eyledi cân gecenin hâbından Andelib tevârih söyleşir dilinden Tarih defterine döküldü yazgısı İmzasını atar altına gerçeklerin Hasroldu ona baştan yazmak âtîyi -Dolunay Han