Dolunay Han

Serseri Oldum Aşkından Sabâh oldu, şâmdam damlar bir sabâ Ey sen, pâ-mâl ettin beni ser-âpâ Ruhsârdan bir bûy ile ruhumu sar Sevgimizle beraber bir daha sar Eriyorum, senden bana yadigâr; Rivâyet ile coşuyor bu rüzgâr İstemem; son bulmasın şu esinti Olsun bana müebbeden bir sevi Lâleler, gelincikler ve nergisler Dahası da sende mevcûd ey güller Uzanıyor işte boydan boya o yâr Mesâda nâ-mevcûd böyle bir diyâr Asırlar geçer dağılmaz hayâlin Şaşarım nedir böylece emelin Kalbimden geçenler yalnızca senin Itırdan mest olan yalnızca benim Nerdesin diye soramam, bilirsin Derdim de gönlüm de sadece sensin Ayrılık ne maraz ölümden beter; Neyleyim ölümü, sensizlik yeter... -Dolunay Han

 Sinn ü Sin  (21. Yaş) Susuyor şâmlar, suskun sabahın şafağında Susuyor, sessiz, sakin denizin ışığında Tanıyorum sanmıştım süzülen buharları Nasıl anlayamamışım yağan yağmurları Hayat, heyhat! Yaşlar akmış, akmış kurumuşum Ben nice barandan bir hayli uzak kalmışım Şimdi akan akmış, gitmiş; nehir çağlamakta Bir ben var ki esrârımın lafzı kef ü nûn'da Her gece... her gece Dolunay'ın ziyâsında Bir ben var ki sinnin mîadını doldurmakta... -Dolunay Han

YOLLARIN YOLCUSU Dost diye diye vardım aşk yoluna Aşk yolundan indim gönül yoluna Sen sanarsın kalbim fani doludur Gönlüm revândır o Allâh yoluna Güyâ yetişir şiir ile Allâh'a Kolay mı ki varmak Tanrı yoluna Derdine derd ile yan döne döne Döner belki felek Hak'kın yoluna Nîlî geçer sanma denizden gökten Onun ruhu vardı Hüdâ yoluna -Dolunay Han

O BELDEDE SENDEN AYRI Gözlerinizin gökselliğinden uzak ve şûle-nazar eşkten cüdâ kalarak Bu yerde sürgüne dâimâ mahkûmuz. Sanrılar ne gâlip gelir bu devirde Ne hitâm bulur hayâller bu gönülde Tanrılar sırrına vâkıf bu kadehde O mürekkebin sönüşüne şâhidiz... Yaşların kızıllığında, senden benden ve hatıralardan huzurlu parçalar Harlanarak kalbin âteşi sönerse Tek bir sözünle dilimizden yanarız... Sözlerinizin ihtişâmından uzak ve nâr-ı hazân senden mahrûm kalarak Gözünden sürgüne dâimâ mahkûmuz... -Dolunay Han

Bilsem De Gerçi Bilmezem Meyletsen gönül aşka ki aşkı bilmezem, Mesnedim sendin ey yâr ki seni bilmezem. İntizâr-ı şâmında güllere âşinâ; İzhâr eylerken gül-şenler; gülü bilmezem. Ezhâr-ı zârdan oluşmuş hakkın bahçesi Ervâha rahmet ki güyâ dili bilmezem. Mütecessim, müteaddid, mütevâzı cân: Mürûr etmiş güller, hûn-ı revân bilmezem. Ne dersin Dolunay, bu felek döne döne Neler yanmış neler? Gönlün müdür bilmezem... -Dolunay Han